دنيای من

مي گن هر آدمي هميشه تو وجودش يك بخش كوچكي ازش دختر كوچولو يا پسر كوچولو باقي مي مونه و گاهي اين حس كودكي بيدار ميشه. آدم يادش مي ره چند سالشه. يادش ميره خودش مادره. دوست داره مادرش پيشش باشه. دوست داره دوباره بچه باشه و يكي بهش برسه. دوست داره سرش رو بزاره روي پاي مادرش و دست هاي مادرش موهاشو نوازش كنن. درست مثل وقتي كه كابوس ميديد و از خواب مي پريد و گريه مي كرد.