دنيای من

ياد شبهاي تهران بخير، فكر نمي كردم به اين زودي دلم براي تهران تنگ شود. فكر مي كنم بيش از همه دلم براي پچپچهاي شبانه من و خواهرم بعد از اينكه همه به خواب مي رفتند تنگ شده است.

پس از 17 سال، احساس غريب و دوگانه به ايران را هنوز با خود يدك مي كشم. ايراني كه در خيابانهايش همه به زبان من حرف مي زدند و من غريبه بودم، با خيل موتورها و ماشينها و عابراني كه مي ترسيدم هر آن مرا ببلعند غريبه بودم. احساس گمشده اي را داشتم كه به دنبال خانه اش مي گردد، آنوقت بروكسل برايم مي شد جزيره آرامشم.
برگشته ام، از خيل ماشينها خبري نيست، از بچه هايي كه در خيابانها لاي ماشينها پرسه مي زنند خبري نيست، از صداي بوق بي وقفه ماشينها خبري نيست، از دست فروشهاي كنار خيابان كه مي شد به راحتي اضطراب از اماكن را دراعماق نگاهشان خواند خبري نيست، از آرامش هم اما خبري نيست. باز هم بخشي از من در آنسوي مرزها دوباره جا مانده است. من ناتمام برگشته ام. من ناتمام برگشته ام.