دنيای من

یک ماه در ایران با سرعت باد گذشت. فرصت دیدن تمام دوستانی که قرار بود ببینمشان را نیافتم.نمی دانم چطور روزها را پشت سر گذاشتم فقط میدانم که با حس کسی که کارهای ناتمامی را پشت سر گذاشته به خانه برگشتم.
حالا اینجا بیرون باران می بارد. همه چیز بوی دل تنگی میدهد و حس غریبی چنان قلبم را میفشارد که نفسم به سختی بالاو پایین می رود.
مادرم به پهنای صورتش اشک می ریخت و من تمامی کلمات را در قفس گلوگاهم زندانی کردم تا پاهایم مرا به آنسوی درها هدایت کنند.با بالهایی خسته پریدم.